Escrow, Türkçe’de kelime olarak “koşulları gerçekleştirinceye kadar üçüncü bir şahsa emanet edilen para, sözleşme, senet, taşınır vb…” anlamına gelmektedir. Escrow’un hukuk alanındaki anlamı ve işlevi de bundan farklı değildir. Buna göre escrow, “sözleşmesel ilişkilerde, taraflar arasında akdedilen sözleşme ile gerçekleşecek işe/koşula karşılık ödenecek paranın/varlığın, teminat amacıyla, işin/koşulun ifası gerçekleşinceye kadar bağımsız bir üçüncü kişi tarafından yediemin sıfatıyla saklanması” şeklinde tanımlanabilecektir. Burada anahtar kelime, “emanet”tir.
Escrow mekanizmasını basit bir örnek üzerinden açıklamak gerekirse; alıcı ve satıcı taraf arasında imzalanan bir sözleşme gereği bir taraf bir işi gerçekleştirme yükümlülüğünü üstlenmekte; diğer taraf ise bu işin karşılığında diğer tarafa para ödeme yükümlülüğünü üstlenmektedir. Ancak işin karşılığının ödenmesi konusu her zaman riskli bir konu olduğundan, işin karşılığı daha en başta escrow sözleşmesinde tanımlanan ve bağımsız üçüncü kişi konumunda olan aracının escrow hesabına depo edilir. Escrow sözleşmesi ve taraflar arasındaki temel sözleşmede belirlenen işin gerçekleşmesi aşamaları tamamlandıkça, işin karşılığında ödenmesi kararlaştırılan para/varlık, daha önceden kararlaştırılmış dönemlerde hak edişi sağlayan tarafa aracı tarafından ödenir. İşin gerçekleşmemesi halinde ise depo edilen tutar depo eden tarafa aynen iade edilir. Bu şekilde escrow sözleşme tarafları arasında bir köprü görevi görmektedir. Bu sayede ödeme konusundaki risk ortadan kaldırılarak tarafların birbirine ve aralarında akdetmiş oldukları temel sözleşmeye olan güvenleri tazelenmektedir.
Escrow, uluslararası ticaret hayatının vazgeçilmez unsurlarından birisi olmasına rağmen henüz Türk Hukuku’nda düzenlenmiş bir kurum değildir. Son yıllarda ülkemizde de tacirler arasında kullanılmaya başlayan escrow, sözleşmesel edimler bakımından önemli bir teminat ve güvence aracıdır.